Αναλογιζόμαστε κάποιες φορές, πως είναι δυνατόν, η αρετή της μετανοίας να μην αναπαύει ορισμένους ανθρώπους και ιδίως μοναχούς. Δεν θα λυπάται κανείς, όταν ακούει μοναχές να λένε το τάδε είναι αδελφό μοναστήρι να πηγαίνετε εκεί, ενώ στο άλλο μην πάτε; Δεν θα λυπάται κανείς, όταν μοναχές λένε μην πάτε σε εκείνο το μοναστήρι, δεν έχουν ανάγκη όπως εμείς, που είμαστε πολλές; Μα πόσοι άνθρωποι ωφελούνται όταν έρχονται και πόσους σκανδαλίζετε εσείς, όταν τους αποτρέπετε. Όταν λοιπόν, κυριαρχεί ο φθόνος σε μοναχούς, η μετάνοια που θα χωρέσει; Όλα τα μοναστήρια δεν πρέπει να είναι αδελφά; Να στηρίζουν το ένα το άλλο; Κι όταν δεν υπάρχει αγάπη μεταξύ των Ρασοφόρων, οι λαϊκοί τι θα έχουν ως παράδειγμα; Χωρίς αγάπη αλήθεια, που οδηγείστε; Θλίψη μεγάλη για την κατάντια μας.. Βλέπουμε και ακούμε πολλά. Και έχουμε τον Γέροντά μας, που χρόνια τώρα τα λέει και τα ξανά λέει κι ας φθονούν ορισμένοι. Τα είπε όμως. Λυπούμεθα, παρ’ολ’αυτά, όπως μας έμαθε ο Γέροντας, θα δεχθούμε και πάλι τη συγνώμ