Με πολλή χαρά ακούσαμε την προσλαλιά σας στην εις Πρεσβύτερον χειροτονία σας και με την σειρά μας την ανεβάζουμε στη Σελίδα μας. Διότι πράγματι είδαμε, ότι ευχαριστήσατε όλους, που κατά κάποιο τρόπο σας έχουν βοηθήσει. Πράγμα δύσκολο στην σημερινή εποχή που ζούμε.
Ευχόμαστε ο καλός Θεός να σας ευλογεί και από την θέση του Αρχιμανδρίτου να ποιμαίνετε το ποίμνιό σας.
Έχετε επίσης, ιδιαίτερες ευχές και από την Γερ. Θεογνωσία.
«Ἡ γάρ ἱερωσύνη τελεῖται μέν ἐπί τῆς γῆς, τάξιν δέ ἐπουρανίων ἔχει πραγμάτων».
Ιω. Χρυσοστόμου, Περί Ἱερωσύνης, Λόγος Γ’, PG 45, 642, ΕΠΕ 28, σ. 120
Σεβασμιώτατε πάτερ και Δέσποτα,
σεπτή των πρεσβυτέρων χορεία,
Χριστού Διακονία,
λαέ του Θεού ηγαπημένε!
Η ἱερωσύνη ἀσκεῖται ἐπί τῆς γῆς, ἀνήκει ὅμως στήν «τάξη τῶν ἐπουρανίων». Η Ἱερωσύνη εἶναι διακονία πού δόθηκε ἀπό τό Θεό ὡς θεῖον χάρισμα γι' αὐτό εἶναι τιμιώτερη ἀπ' ὅλες τίς ἐπίγειες ἐξουσίες, όπως αναφέρει στον Περί ιερωσύνης λόγο του, ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος.
Η Ιερωσύνη είναι το Μυστήριο με την πιο περιεκτική σημασία του όρου. Είναι ένα μέγα και συνεχές θαύμα που απεργάζεται μέσα στην Εκκλησία, η φιλανθρωπία του Θεού. Αυτό αποτελεί την πίστη και την εμπειρία της Εκκλησίας μας. Ο άνθρωπος, το οστράκινο σκεύος, να γίνεται ο μεσίτης Θεού και ανθρώπων, ο λειτουργός των μυστηρίων, ο οικονόμος της χάριτος, ο ποιμήν αθανάτων ψυχών “αίματι Χριστού εξηγορασμένων” (Μ. Βασιλείου).
Δεν θα μπορούσα αυτή την τόσο σημαντική στιγμή τις ζωής μου, να μην αναφερθώ σε πρόσωπα που καθόρισαν και στιγμάτισαν την μετέπειτα πορεία μου.
Την νονά μου, Βαρβάρα Χρυσόμαλλου, και τον προσφάτως κοιμηθέντα νονό μου Βασίλειο.
Την πρώτη μου νηπιαγωγό, κ.Ειρήνη, την πρώτη μου δασκάλα κ.Όλγα.
Τον πρώτο μου κατηχητή στα Χελιδόνια, τις χριστιανικές ομάδες Δημοτικού, κ.Δημήτριο Μαστέλλο.
Τους αείμνηστους Χριστόφορο και Νικόλαο Σαμαρά, Άγγελο Τσιντσίνη, Κωνσταντίνο Κουκόπουλο, Κωνσταντίνο Κούκο, κ.Κατσικλή και άλλους που μας ανέθρεψαν πνευματικά στις ομάδες Γυμνασίου και Λυκείου, στους Χαρούμενους Αγωνιστές.
Τον πρώτο μου ομαδάρχη στις κατασκηνώσεις της Χριστιανικής Αγωγής στην Πορταριά, κ.Γεώργιο Φιλιππίδη καθώς και τον πρώτο Αρχηγό, π.Αλέξιο Αλεξόπουλο. Τις καλές κυρίες της κουζίνας, τις αρχιμαγείρισσες κ.Ασημίνα Τσιντσίνη, την κ.Βαρέλα και τόσες άλλες. Το παράδειγμά τους ήταν αυτό που με έκανε να αγαπήσω τις κατασκηνώσεις κι όπως λέει το χριστιανικό τραγούδι, «είναι τέλεια η ζωή όταν είμαστε μαζί...το αιώνιο αγγίζω και τη νιότη μου ασφαλίζω.»
Τον πρώτο θεολόγο καθηγητή μου κ.Καπατσέλο, που μαζί με τον αείμνηστο παππού μου Απόστολο Τουρτούρη, μου ενεφύσησαν τον πόθο για τη σπουδή της Θεολογίας.
Την Καθηγήτρια Δογματικής και πρώην αντιπρύτανι του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, κ.Δέσπω Λιάλιου, και εν τω προσώπω της, όλους τους καθηγητές του Τμήματος Ποιμαντικής και Κοινωνικής Θεολογίας για την άρτια θεολογική κατάρτισή μου, καθώς και τους καθηγητές του Τομέα που ειδικεύθηκα στο Κανονικό Δίκαιο κ.Θεόδωρο Γιάγκου, και στην Ποιμαντική, Πρωτοπρεσβύτερο π.Αθανάσιο Γκίκα.
Τους πρώτους μου εργοδότες, τους αδελφούς Νικόλαο και Γεώργιο Ντάνο, που με τη συστηματική δουλειά και το ήθος τους, με δίδαξαν τι σημαίνει εργατικότητα, αξιοπρέπεια και υπευθυνότητα στον ιδιωτικό τομέα, εργαζόμενος επί 5 έτη στο κατάστημά τους στη Θεσσαλονίκη, όπου απέκτησα ειδικές δεξιότητες, οι οποίες μέχρι σήμερα με έχουν βοηθήσει ποικιλοτρόπως στην εργασία μου. Αυτές, σε συνδυασμό με τις σπουδές μου, ήταν η καλύτερη παρακαταθήκη για να εμπνευστείτε Σεβασμιώτατε, και με τη σύμφωνη γνώμη του Πρωτοσυγκέλλου, να με τοποθετήσετε στην Ορθόδοξη Θεολογική Ψηφιακή Βιβλιοθήκη της Ακαδημίας Θεολογικών Σπουδών Βόλου, όπου εργάζομαι έως και σήμερα. Επ’ευκαιρίας, στο πρόσωπο του Διευθυντή Δρ. Παντελή Καλαϊτζίδη, θέλω να ευχαριστήσω όλους τους συνεργάτες που χρόνια τώρα πορευόμαστε μαζί, δίνοντας μαρτυρία Πίστεως και διαλόγου στο σύγχρονο γίγνεσθαι, παντί τω αιτούντι.
Ιδιαίτερες ευχαριστίες οφείλω προς τον Πρωτοσύγκελλο της Ιεράς Μητροπόλεώς μας, Πανοσιολογιώτατο Αρχιμανδρίτη π. Δαμασκηνό Κιαμέτη που με τη γεμάτη ευγένεια και την ολόκαρδη αγάπη του, με στηρίζει και με ενισχύει στην πορεία μου. Στο πρόσωπό του, ευχαριστώ και όλους τους κληρικούς της μητροπόλεώς μας, ιδιαιτέρως δε, τους ιερείς του Μητροπολιτικού μας Ναού, του Ι.Ν.Αγίου Βασιλείου Βόλου και των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης Βόλου. Εξαιρέτως δε, επιτρέψτε μου να αναφέρω ονομαστικά ορισμένους. Τον εφημέριο του Ι.Ν.Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου Κορώπης, Πρωτοπρεσβύτερο Κωνσταντίνο Πλακιά και μαζί του όλους τους χωριανούς της Κορώπης, που τόσα χρόνια συμπορευτήκαμε, έως και την εξόδιο ακολουθία της μητέρας μου, το εκκλησιαστικό συμβούλιο, ειδικά δε τους Ιεροψάλτες Αργύριο Δερβενιώτη, Αλέξανδρο Κωνσταντά και Νικόλαο Αντωνίου που τόσα χρόνια συμψάλλαμε μαζί. Τον π.Βασίλειο Ακριβόπουλο, πνευματικό της μητέρας μου. Τον π.Αλέξιο Αλεξόπουλο, τον π.Ελισσαίο Γούλα, τον π.Πάμφιλο Κοιλιά, ιεροκήρυκα της μητροπόλεώς μας, τον π.Επιφάνιο Οικονόμου, τον π.Χρυσόστομο Παπαδόπουλο, τον π.Ιγνάτιο Αναγνωστόπουλο, τον π.Χαρίλαο Παπαγεωργίου, τον π.Νεκτάριο Παναγιωτακόπουλο, τους πατέρες αδελφούς Ιωάννη και Σταύρο Σωτηρόπουλο, τον π.Θωμά Μαλλιαρό, τον π.Γεώργιο Κορνούτο, τους διακόνους π.Ιωήλ και π.Ιωσήφ, τον π.Θεόκλητο Δήμου, φίλο και συμφοιτητή, Ηγούμενο της Ι.Μ. Γενεσίου της Θεοτόκου Πετριλίων Αγράφων, τον π.Θεμιστοκλή Μουρτζανό, τον π.Διονύσιο Χαϊκάλη, τον π.Νικόλαο Γονιδάκη. Με τον κάθε έναν, με συνδέει και κάτι το διαφορετικό. Όλοι μαζί, συναποτελούν χρόνια τώρα την πνευματική οικογένειά μου. Ειδική αναφορά θα ήθελα να κάνω σε τρία ακόμη πρόσωπα.
Το ένα είναι ο π.Σεραφείμ Κοντακτσής. Γείτονας από χρόνια, φίλος και συμπαραστάτης στις περισσότερες δύσκολες στιγμές της ζωής μου. Δεν θα βρισκόμουν σήμερα ενώπιόν σας, αν δε με είχε καλέσει από μικρό, στο ιερό βήμα αυτού του ναού για να διακονήσω ως παπαδάκι. Του οφείλω πλείστες ευχαριστίες, ιδιαίτερα δε για την πολύτιμη βοήθειά του στην προετοιμασία όσων χρειάστηκαν για τη ρασοφορία και τις χειροτονίες μου.
Το δεύτερο πρόσωπο, είναι ο π.Καλλίνικος Γεωργακόπουλος. Φίλος, συνοδοιπόρος, εν Χριστώ αδελφός, που έχουμε βιώσει μαζί απίστευτες δυσκολίες, αγωνίες, πόνους αλλά και στιγμές χαράς και εν Χριστώ συναναστροφής, πνευματικής αλληλοστήριξης, στα κατηχητικά και στην κατασκήνωση του Αγίου Λαυρεντίου, μαζί με όλη την Μετέωρη Παρέα του Γραφείου Νεότητας της Μητροπόλεώς μας.
Το τρίτο πρόσωπο, είναι ο π.Κωνσταντίνος Φλάκης που με την αθόρυβη αλλά ουσιαστική πνευματική εργασία που επιτελεί εδώ και χρόνια στο Επιμορφωτικό Σεμινάριο Στελεχών Νεότητας της Μητροπόλεώς μας, έχει καταφέρει να ανανεώνει διαρκώς τις θεολογικές μας γνώσεις και να κάνει πράξη το “γηράσκω αεί διδασκόμενος”.
Ευχαριστίες οφείλω ακόμη, στις μοναχικές αδελφότητες της Ι.Μ. Παμμεγίστων Ταξιαρχών Πηλίου, στη Γερόντισσα Νικοδήμη για τις προσευχές τους, εξαιρέτως δε στην Γερόντισσα Χρυσοστόμη της Ιεράς Μονής Παναγίας Λαμπηδόνος, καθώς και στον Γέροντα και Πνευματικό της Μονής π.Χρυσόστομο. Τα ανεπιτήδευτα Λόγια Καρδιάς που απηήθυνε έναν χρόνο πριν, στη μητέρα μου και σε μένα, κατά την Πανήγυρη της Παναγίας Λαμπηδόνας, ήταν αυτά που καθόρισαν την απόφασή μου για την ολοκληρωτική μου αφιέρωση. Το κομποσχοίνι που έλαβα προχθές στην ρασοφορία μου, εργόχειρο της αδελφής Χριστονύμφης, θα μου υπενθυμίζει αιώνια την αγάπη τους, και την προσευχή που καλούμαι να κάνω διηνεκώς. Το εικονάκι της Παναγίας Λαμπηδόνας που η μητέρα μου είχε στο προσκεφάλι της έως και την τελευταία της αναπνοή, θα με συντροφεύει πάντοτε, ως υπερπολύτιμο ενθύμιο.
Φτωχά θα αποδειχθούν όσα λόγια κι αν εκφέρω, για την οικογένειά μου, τις αγαπημένες μου αδερφές, τη Μαρία με την οικογένειά της, και την ιερατική οικογένεια του π.Σταύρου Κελέση και της Φωτεινής. Τους ευχαριστώ για την αποδοχή της απόφασής μου αυτής και τους ζητώ να με συγχωρέσουν για όλα τα ατοπήματα και τις αβλεψίες μου. Η κοίμηση του πατέρα μας σε ηλικία μόλις 49 ετών πριν 22 χρόνια, μας ωρίμασε απότομα αν και είμασταν και τα τρία αδέλφια ανήλικα. Η απώλεια της μητέρας μας Ασημίνας πριν 113 μέρες, θα περίμενε κανείς πως ανθρωπίνως θα μας διέλυε. Οφείλουμε στη μνήμη και των δύο, να παραμείνουμε ενωμένοι και αγαπημένοι. Ιδιαίτερες ευχαριστίες οφείλω στους θείους μου, αδελφούς της μητέρας μου, Σπύρο και Αριστοτέλη Τουρτούρη. Ο μεν θείος Σπύρος και ο θείος Τέλης, νιώθω ότι παρίστανται πλέον ως ο παππούς και ως πατέρας μου. Στην δε θεία μου Δέσποινα, που παρά την σωματική δυσκολία της, παρευρίσκεται σήμερα εδώ, νιώθω ωσάν να στέκεται στη θέση των αείμνηστων γιαγιάδων μου Πέρδικας και Φωτεινής- και με την συγκλονιστική στήριξή της, στην απόφασή μου αυτή, θα τολμήσω να πω- ως, και της μητέρας μου Ασημίνας.
Άπειρες ευχαριστίες οφείλω στους πνευματικούς μου, Πανοσιολογιώτατο Αρχιμ. π.Αθανάσιο Κολλά, Γέροντα της Ιεράς Μονής Οσίου Σεραφείμ του Σάρωφ Πορταριάς, που υπήρξε για μένα πάντα μια ανοιχτή αγκαλιά έως ότου με παρέδωσε στους κόλπους της αδελφότητας. Ευχαριστίες επίσης στον Πνευματικό μου Πανοσιολογιώτατο Αρχιμ. π. Μάξιμο Παπαϊωάννου, Γενικό Αρχιερατικό Επίτροπο της Μητροπόλεώς μας, που τα τελευταία χρόνια με καθοδηγεί και με στηρίζει πνευματικά. Ό,τι και να πω γι’αυτόν θα είναι ελάχιστο. Στο πρόσωπό του ξαναβρήκα την πατρική αγάπη που στερήθηκα με την κοίμηση του πατέρα μου. Μετέτρεψε το πένθος της απώλειας σε Αναστάσιμη Χαρά. Στο πετραχήλι του βρίσκω πάντοτε τη συγχωρητικότητα και την ενδυνάμωση, και τον παρακαλώ να συνεχίσει να εύχεται για εμένα.
Επιτρέψτε μου αυτή την ιερή ώρα, να ευχαριστήσω εσάς Σεβασμιώτατε που, μετατρέποντας τη θεολογική θεωρία σε ποιμαντική πράξη, υπήρξατε εις τύπον και τόπον Χριστού. Θα ήθελα ενώπιον πάντων ευγνωμόνως να καταθέσω ευχαριστίες για την πατρική αγάπη με την οποία περιβάλατε εμένα και την οικογένειά μου, από την πρώτη στιγμή που ήρθατε στην πόλη του Βόλου. Υπήρξατε πάντα ο εύσπλαγχνος πατέρας, ο οποίος με αγκάλας πατρικάς ανοίγει τα πατρώα του σπλάγχνα και βρίσκεται δίπλα στον υιό Του. Αυτός που νυχθημερόν πασχίζει για τα παιδιά του, τα περιθάλπει και τα νουθετεί ως καλός ποιμένας που την ψυχήν αυτού τίθησιν υπέρ των προβάτων.
Κατά τα τελευταία 11 έτη που εργάζομαι στα γραφεία της μητροπόλεώς μας, με στηρίξατε με ενθαρρυντικό λόγο, με κατευθύνατε με διακριτική καθοδήγηση και με τιμήσατε με απόλυτη εμπιστοσύνη. Μπορεί να μην το θυμάστε, όμως προσωπικά δεν μου επιτρέπεται να ξεχάσω την ελάχιστη υποτροφία που μου εξασφαλίζατε κάθε μήνα, επί 4 έτη, μετά από προτροπή των θείων μου Απόστολου και Ειρήνης Δουλγέρη. Για εσάς μπορεί να ήταν μια ακόμη απλή υπογραφή.
Για μένα και τη μητέρα μου, μια ανάσα βοήθειας προκειμένου να μπορέσω να σπουδάσω την ιερά επιστήμη της Θεολογίας στην Αγιοτόκο Θεσσαλονίκη. Θα μπορούσα να θυμηθώ πολλά. Ένα μόνο θα αναφέρω: Πώς να ξεχάσω το καθημερινό τηλεφώνημα τις ημέρες της ασθένειας, ρωτώντας για μένα και τη μητέρα μου; Δεν υπάρχουν άλλα λόγια Σεβασμιώτατε, για το δώρο που σε λίγο πρόκειται να λάβω. Σας υπόσχομαι ότι θα αγωνιστώ με όλες μου τις δυνάμεις στην ιερά αποστολή που σήμερα μου ανατίθεται και θα προσπαθήσω να φανώ αντάξιος των προσδοκιών σας. Ο Θεός να σας διαφυλλάττει σώον, έντιμον, υγιά, μακροημερεύοντα και ορθοτομούντα τον Λόγον της δικής Του Αληθείας.
Ομολογώ πως ακόμη με συνέχει η πρόγευση της ευθύνης όταν, την Πρωτοχρονιά του 1996 ως μαθητής της Β’ Γυμνασίου, ο Μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, ως Μητροπολίτης Δημητριάδος, εδώ, στον ίδιο αυτό Ναό, βροντοφώναξε το «Άξιος», χειροθετώντας με Αναγνώστη.
Αυτό το συναίσθημα ευθύνης καταθέτω με ιερό φόβο σήμερα ενώπιον του Παναγίου και Τελεταρχικού Πνεύματος προσερχόμενος στο δεύτερο βαθμό της ιερωσύνης. Ελπίζω και προσεύχομαι Σεβασμιώτατε πάτερ και Δέσποτα, δια των τιμίων χειρών σας, το Πνεύμα της Αληθείας να προσδώσει στις ελάχιστες δυνάμεις μου πλούσια καρποφορία.
Ανταποκρίνομαι στη μέγιστη αυτή κλήση, με πλήρη συναίσθηση, των δυσκολιών που υφίστανται στον σύγχρονο κόσμο που ζούμε, ακολουθώντας τον Κύριο, και αναλαμβάνοντας τον δικό μου αλλά και τον δικό Του Σταυρό. Ήδη γευσάμενος τρικυμίες και πικρίες της ζωής, αφουγκράζομαι του αείμνηστου παππού μου Απόστολου Τουρτούρη, τον λόγο: «Να θυμάσαι ότι όπισθεν της Αγίας Τραπέζης είναι πάντοτε ο Εσταυρωμένος! Εκείνον να ατενίζεις για να λαμβάνεις δύναμη, κουράγιο και υπομονή. Άλλωστε μετά από κάθε Σταύρωση, έχουμε βεβαία την ελπίδα της Αναστάσεως!»
Αναφερόμενος στην προσωπική του εμπειρία ως λειτουργός, έγραφε στο ημερολόγιό του ο Άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης: «Στη Λατρεία της Εκκλησίας, όταν αφοσιώνομαι, νιώθω ότι απαλλάσσομαι απ’όλα μου τα πάθη, ότι πεθαίνω για τον κόσμο και ο κόσμος πεθαίνει για μένα με όλα του τα αγαθά. Ζω εν Θεώ και για τον Θεό μονάχα. Με διαποτίζει ολόκληρο και είμαι ένα πνεύμα μαζί του. Γίνομαι σαν το παιδάκι, που αναπαύεται μακάριο στα γόνατα της μητέρας του. Η καρδιά μου πλημμυρίζει από ουράνια, γλυκιά ειρήνη. Η ψυχή μου καταυγάζεται από ουράνιο φως. Εκείνες τις ώρες, όλα τα βλέπουμε όπως πράγματι είναι. όλα τα βλέπουμε σωστά. Νοιώθουμε αγάπη ο ένας στον άλλο, ακόμη και προς τους εχθρούς μας, έτοιμοι να συγχωρήσουμε τον καθένα. Τι ευλογία για την ψυχή, το να είναι με τον Θεό! Όντως η Εκκλησία είναι επίγειος Παράδεισος». Άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης, 1829-20/12/1908, Ημερολόγιο
Ενώπιον αυτού του επίγειου Παραδείσου, ο νους και η καρδία μου συνταράσσονται, αφού πρόκειται εντός ολίγου να καταστώ λειτουργός των θείων, αγίων, αχράντων αθανάτων, επουρανίων και ζωοποιών φρικτών του Χριστού μυστηρίων. Προ των θυρών του ιερού βήματος, εξαιτούμενος τις πρεσβείες της Υπεραγίας Θεοτόκου, Παναγίας της επικαλουμένης Λαμπηδόνας, τις πρεσβείες των Αγίων Τεσσαράκοντα Μαρτύρων, του Μεγάλου Βασιλείου, του Οσίου Σεραφείμ του Σάρωφ, του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου και του Αγίου Γεωργίου του Καρσλίδου, παρακαλώ τον Κύριό μας Ιησού Χριστό για το έλεος της ευσπλαχνίας Του.
Ελπίζω η Θεία Χάρις, η πάντοτε τα ασθενή θεραπεύουσα, θα αναπληρώσει τα ελλείποντα και θα καταστήσει θεάρεστη την αποστολή μου ως καλός οικονόμος της Χάριτος του Θεού. “Ιδού, νυν, ο δούλος Κυρίου, γένοιτό μοι κατά το ρήμα σου.”
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου