Δυστυχώς, νιώθω
έναν φόβο. Όχι για κάποια λοιμική
αρρώστια ή για οποιαδήποτε αρρώστια ή ακόμα και για τον θάνατο. Αλλά φοβάμαι
αυτόν τον δύσκολο καιρό που περνάμε, μη λυπήσω τον Θεό μου. Όταν η ζωή μου είναι στα χέρια Του, πιστεύω
ότι Εκείνος θα με καλέσει κοντά Του όταν και όπως Εκείνος κρίνει για με σώσει.
Θυμήθηκα τα
λόγια ενός Γέροντος και νέου Αγίου της Εκκλησίας μας που έλεγε, να μην με
αξιώσει ο Θεός να δω αυτά, που θα γίνουν.
Και βέβαια δεν ζήτησε από το Θεό να τον πάρει για να μην τα δει, αλλά
παρακάλεσε να μην τον αξιώσει να τα δει.
Δυστυχώς, με αυτά που ζούμε και θα μιλήσω μόνο για τον εαυτό μου, τι
απολογία θα έχω αυτήν την φοβερή ημέρα της Κρίσεως; Για αυτά, που δεν μπόρεσα να κάνω και για
αυτά, που έκανα λάθος. Με πόνο καρδίας
βλέπω τους Ναούς να λειτουργούν μεν αλλά χωρίς τον άνθρωπο, που πιστεύει και
ελπίζει για την σωτηρία του, ότι βρίσκεται μέσα στην Κιβωτό της Εκκλησίας.
Ένα ερώτημα,
που με απασχολεί είναι σε τι τελικά, εμείς οι Ορθόδοξοι χριστιανοί ελπίζουμε
και που ελπίζουμε, για να έρθει ένα αίσιο τέλος σε αυτήν την δοκιμασία που
περνάμε.
Πιστεύω, ότι
δεν είναι εποχή για να αποκοπούν οι πιστοί από την Μητέρα Εκκλησία. Αυτό που μπορούμε να κάνουμε όλοι μαζί και ο
κάθε ένας χώρια είναι η μετάνοια και η αδιάλειπτη προσευχή. Και το σπουδαιότερο από όλα το δάκρυ. Να ζητάμε τις πρεσβείες της Μάνας μας Παναγίας
και όλων των Αγίων που βλέπουν και λυπούνται για όσα συμβαίνουν.
Οι προσευχές
μας να είναι όσο το δυνατόν πιο θερμές και ο Πανάγαθος Θεός μας, ο Θεός της
Αγάπης, να δώσει ένα τέλος με σκοπό να βγούμε από αυτόν τον πειρασμό σοφότεροι
και με πολλή πίστη.
Να εύχεστε
και για εμένα και για την αδελφότητα. Αμήν.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου